یکی از دوستانم که 10 ساله با هم ارتباط داریم، فقط در یک ماه ژولای، 59 دفعه بهم زنگ زده...!
تو نظر اول شاید فکر کنید آدم بدی هستم که جوابش رو ندادم... از اونجایی که ایشون، به این مساله شرطی شده بودن، روش های دیگری جایگزین شد تا از این عادت نابجا دور بشن... البته غیر از شرطی شدن، تربیت و عادت خانوادگی هم هست...
فرض کنین از تماس یک ساعته دوستم، اکثرا 59 دقیقه ایشون یکریز صحبت میکنه و از ناراحتی هاش میگه و یک دقیقه باقی مانده در جواب های من در حد "آره، نه، عجب و غیره" خلاصه میشه...!!!
اما واقعا چرا...؟!
شاید یکی از این موارد، احساس تنهایی شدیدی هست که اکثرا تجربه اش کردیم... متل اینکه تو جمع و بین خانواده هستی ولی خیلی احساس تنهایی می کنی...
احساس تنهایی و انزوای افراد در دورانی که بشر بیشتر از هر زمانی خودش رو متمدن تر و پیشرفته تر از اعصار گذشته می بینه، شاید کمی عجیب به نظر برسه...
چرا با وجود آسایش بیشتر، هر روز آرامش کمتری داریم... چرا به جای اینکه در کنار هم به آرامش برسیم، با فرار از هم به دنبال آرامشیم..!
گاها می بینیم افراد مجرد ناراحت از تجرد خودشون، و افراد متاهل ناراضی از تاهل خودشون...! تو صفحات مجازی پر هست از افرادی که به عشقشون نرسیدن و حتی پس از تاهل هم، پست های عاشقانه برای عشق نافرجامشون میذارن... ناراحت از بی وفایی ها و خیانت ها... ناراضی از شرایط مالی و اجتماعی...
نظر شما چیه و چقدر تجربه داشتین؟! چه راهکاری دارید؟
___________________________________________
پ. ن: خانم ها پس از ساعت ها درد و دل نه دنبال تایید و تکذیب هستن نه ارائه راهکار، این فقط روشی برای تخلیه شون هست، بعد حالشون خوب میشه...! برای آقایون متاهل گفتم که تحمل کنن و شنونده خوبی باشن...!
...