*با کسب اجازه و اقتباس از سهراب سپهری عزیز*
قایقی باید ساخت ... باید انداخت به آب
دور باید شد از این شهر گناه
که منم خسته از این شهرُ، در و دیوارش
از خودم ... از دِگران
گویم اینجا اما... شهر ما، این طرف دریاهاست
که در آن پنجره ها رو به گناهان باز است
من عجب دارم از این شهر گناه
که چرا کُن فَیَکونَش نکند خشم خدا
خشمِ از بدبینی، بد دلی، بد خُلقی
حسد و غَرُّ و ریا ... طمع و حرص و زِنا
قایقی باید ساخت... باید انداخت به آب
دور باید شد از این خشم اِله
با خود اندیشیدم
شاید اما، به هوای دل یک کودک شهر... که در او
عوضِ رنگ و ریا ... در دلش هست صفا ... شوق و وفا
شاید اما، به هوای دل یک مادر شهر... که پیِ فرزندش
می کند حرز و دعا ... از سر عشق، نگاه
شاید اما، به هوای دل یک ماهی گیر ... که دهد از بارَش
به فقیر و پسر و پیر و گدا ... می خرد حُبّ خدا
و خدا در گذرد از ادبِ این بشرِ دلقِ سراپا تقصیر
شایدم، وقت دهد، تا بِکند این تغییر
گر خدا بسته بدین خَلق، امید
پس چرا من نکنم خلقِ امید
حال گویم اما
قایقی باید ساخت؟! ... باید انداخت به آب؟!
دور باید شد از این شهر گناه ؟!
یا بمانم، بشوم، محو تماشای جهان گردون
به خودم وقت دهم ... سخت دهم
تا شوم پاک، از این بار گناه
و جمیعاً، برَهیم ازهوس و کِید و هوا
آن زمان است خدا، بدهد شهر امید
که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است
و امید دل این مردم شهر... که رساند او را
امضاء: مَسوِ بی دل!
__________________________________
با عرض تبریک به مناسبت عید مبعث پیامبر رحمت، حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله